اولین تلاش‌ها (۱۸۵۰-۱۹۰۰)

پارچه روکش‌دار: در سال ۱۸۴۹ به عنوان اولین جایگزین چرم معرفی شد. این مواد اولیه به دلیل مشکلات فنی و کیفیت پایین موفقیت چندانی نداشتند.
پوشش نیتروسلولز: در دهه ۱۸۷۰ تولید چرم مصنوعی با این روش آغاز شد. این محصولات نسبت به نمونه‌های قبلی پیشرفت داشتند اما هنوز به کیفیت چرم طبیعی نمی‌رسیدند.
شرکت‌های آلمانی: پیشگام در تولید جایگزین‌های چرم بودند و تلاش‌های زیادی برای بهبود این محصولات انجام دادند.

توسعه اولیه (۱۹۰۰-۱۹۵۰)

پلی‌وینیل کلراید (PVC) :در سال ۱۹۲۰ به عنوان ماده اولیه استفاده شد. این ماده قابلیت انعطاف‌پذیری و مقاومت بالایی داشت.
تولید صنعتی چرم مصنوعی: در دهه ۱۹۳۰ در آلمان و آمریکا آغاز شد. این تولیدات در صنایع مختلف از جمله خودرو و مبلمان به کار گرفته شدند.
افزایش تقاضا: جنگ جهانی دوم باعث افزایش تقاضا برای جایگزین‌های چرم شد. تولید چرم مصنوعی در این دوره به دلیل کمبود منابع طبیعی افزایش یافت.

انقلاب پلی‌اورتان (۱۹۵۰-۱۹۸۰)

چرم مصنوعی پلی‌اورتانی: در سال ۱۹۶۳ در آلمان تولید شد. این نوع چرم مصنوعی نسبت به نمونه‌های قبلی کیفیت بهتری داشت و بیشتر به چرم طبیعی شباهت داشت.
بهبود کیفیت محصولات: و افزایش تنوع در رنگ و بافت. محصولات جدید به دلیل کیفیت و دوام بهتر جایگاه ویژه‌ای در بازار پیدا کردند.
مصرف در صنعت پوشاک و مبلمان: گسترش یافت. چرم مصنوعی به دلیل ویژگی‌های فنی و اقتصادی مناسب در صنایع مختلف به کار گرفته شد.

عصر نوآوری (۱۹۸۰ تا کنون)

توسعه میکروفیبرها و نانومواد: تکنولوژی‌های جدید باعث بهبود ویژگی‌های چرم مصنوعی از جمله تنفس‌پذیری و دوام بیشتر شده است.
بهبود تنفس‌پذیری و خواص فیزیکی: چرم‌های مصنوعی جدید ویژگی‌هایی مشابه با چرم طبیعی پیدا کرده‌اند.
توجه به پایداری زیست‌محیطی: تولید چرم‌های مصنوعی با مواد بازیافتی و زیست‌تخریب‌پذیر افزایش یافته است.
تولید چرم‌های مصنوعی زیست‌تخریب‌پذیر: با استفاده از مواد زیستی و فناوری‌های نوین، چرم‌های مصنوعی تولید شده که تاثیرات زیست‌محیطی کمتری دارند.

جاکارتی چرم